Reviews en Previews

[Spike Gammo]

Omdat ik hier alles verzorg op games gebied.... open ik deze thread.

Ik zal hij zo nu en dan een Review en/of Preview plaatsen van een recente game.

Ik begin met een Review over ; Dragonball Z Budokai Tenkachi 2!! (ook wel DBZBT 2)



Goku en kornuiten keren terug naar Nintendo's nieuwste console. Doet deze game onze bloeddruk stijgen? Of hebben we weer te maken met een zoveelste matige licentiegame?

Game naam: Dragonball Z: Budokai Tenkaichi 2 / Release datum: 2006 / Ontwikkelaar: Spike / Uitgever: Atari / Distributeur: Atari Benelux

Pokémon, Digimon en zelfs Alfred Jodocus Kwak. Alle drie zijn het animé-series die het westen hebben gehaald. En zeg nou zelf, wie keek er vroeger niet naar? Allemaal vrolijke pret die zijn oorsprong vindt in Japan, gewoon hier in Nederland op je eigen televisie. Monsters die tegen elkaar konden vechten en een eend die altijd gedonder met Dolf had. Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik die kraai nog steeds niet kan waarderen, in welke context dan ook. Hij had echt iets slechts over zich, en Alfred werd het er niet bepaald makkelijk op gemaakt. Elke serie kent zo wel zijn of haar slechteriken. Ik heb geen idee of Dolf ook een bepaald "power-level" bezat, maar slecht was hij zeker! En zo komen we bij Dragonball Z, waar de echte "mannen" van de basisschool naar keken. Alle mannen, behalve ik..

Ja, ik was zo’n spruitje die in die tijd geen Cartoon Network kon ontvangen. Toentertijd was een digitale schotel op je dak ook nog niet alles, kan ik je vertellen. Gelukkig heb ik die schade in gehaald toen de wijlen zender Yorin de serie over ging nemen! En wat heb ik genoten van het geraas en geknok uit een van de bekendste animé-series ter wereld!
Goku, Vegeta en Piccolo klonken na de eerste afleveringen niet langer meer als een nieuw soort Chinese groente, maar de namen begonnen steeds meer tot me door te dringen. Daarna ging alles in een stroomversnelling. Ik was weer helemaal up-to-date met alles wat ook maar met de serie te maken had. Dragonball Z was voor mij de grondlegger van een nieuwe hobby, genaamd animé en manga.
En nu zijn Goku en zijn maten weer terug met nog meer personages, nog meer arena’s, en natuurlijk nog grotere battles dan ooit tevoren. Enthousiast was ik al na de intro van deze game, en na een tijdje door de menu’s te hebben mogen browsen begon mijn hoop toe te nemen. Zou dit de Dragonball Z-game zijn waar ik zo lang op heb gewacht?

Laat me een ding direct duidelijk maken; dit spel is de game voor iedereen die zich wel in de wereld van Dragonball Z thuis voelt. Met een totale keus uit meer dan 70 karakters (120+ als je alle transformaties ook nog eens meetelt) zie je direct dat dit het meest complete drakenbal-avontuur is tot nu toe. Zo behandelt de game alle saga’s en films van Dragonball Z en Dragonball GT. Zal dit inhouden dat de serie Dragonball, waarmee alles is begonnen, pas in Tenkaichi 3 terug te vinden is? Het antwoord is deels "ja", want hoewel de karakters als Kid Goku en Master Roshi wel speelbaar zijn naarmate het spel vordert, gaat de game niet verder op het verhaal van deze helden in. Je begint dus bij deel 2 uit deze wereldberoemde animé-trilogie. Laat dit je niet tegenhouden, want de game heeft me honderden gevechten met bekende en voor velen wellicht onbekende vechters opgeleverd.
Een aardig gegeven voor zowel de Japanse als de Europese Wii-versie van de game, is dat wij 5 extra personages en 2 nieuwe levels mogen verwelkomen. Hoewel dit eerlijk gezegd weinig nieuws toevoegt aan het totaalpakket, is het toch fijn om te weten dat Atari er nog extra aandacht aan heeft besteed. Gepaard met een gebruikelijke adventure mode genaamd Dragon Adventure, en opties als training, competities en een gelikte multiplayer zit het met de verscheidene modi in de game wel goed. Aan te raden is wel om even van te voren de training erbij te pakken, want vooral bij deze game geldt het motto "oefening baart kunst".
En na een portie flink te hebben getraind bij Vegeta en co. weten we ons een weg te banen door het wijde universum. De game kan zowel met Wii Remote en Nunchuk worden gespeeld, alsmede met de GameCube-controller. En hoewel eerstgenoemde in het begin misschien moeilijker lijkt, is ons duidelijk geworden dat de Wii Remote zich uitermate goed leent voor deze formule. Er zijn in principe maar 2 actieknoppen, de A-knop en de B-knop. De A-knop is voor fysieke aanvallen, terwijl de B-knop voor je Ki-blasts dient. Ki-blasts variëren van een kleine straal die een schram op de vijand achterlaat, tot een gigantische spirit bomb die een deel van de aarde met zich mee weet te vernietigen om vervolgens tussen de kloven van aarde en vuur door te kunnen vechten (indien je vijand of vriend deze aanval weet te overleven). Laatstgenoemde is een Ultimate Blast die elke held en slechterik tot zijn of haar beschikking heeft in de game. Dit gaat natuurlijk ten koste van je Ki-meter die onder je levensmeter te vinden is, maar dan heb je, indien deze is geslaagd, direct een goede hap uit de levensmeter van je tegenspeler te pakken.
En zo komen we bij de Nunchuk terecht. Door de Z-knop en de B-knop op de Wii Remote in te houden, kun je met een aantal soepele bewegingen (waarbij je vaak alleen de cursor uit beeld hoeft te halen, en terug moet slepen) een catastrofale actie uitvoeren. Een Kamehameha doe je nu dus door je Wii Remote snel van achter naar voren te bewegen. Om je Ki-meter vervolgens weer vol te krijgen, kan je jouw personage laten opladen voor meer kracht met een simpele druk op de Z-knop. Maar voorzichtigheid is geboden, want je vijand is binnen no time weer zo fris als een hoentje. Toch is het erg prettig om te zien dat de makers er aan hebben gedacht karakters echt schade op te laten lopen. Zo verlies je steeds meer kleding en ga je naarmate je levensmeter achteruit gaat steeds manker staan. Dit is toch even dat extra tintje aan een gevecht waar je als speler zeker even van geniet. Het mag duidelijk zijn dat de gevechten als groots worden ervaren. Nadeel is dat je aan alle controls moet wennen, maar zet vooral aan het begin even door en je krijgt de smaak al snel te pakken!

Niet alleen is het kiezen uit al die personages soms moeilijk (laat staan het herkennen van sommigen) dankzij de grote hoeveelheid, maar ook kan het behoorlijk lastig zijn om je camera mee te laten werken. Als je eenmaal je vijand gelocked hebt, is dit niet vaak een probleem, maar als je op zoek gaat naar bijvoorbeeld de Dragonballs (ja, ze zitten ook echt in de game) is dit ronduit irritant te noemen. Gelukkig is dit geen must in het spel, maar ik heb me hier toch een beetje aan geërgerd.
En zo is het helaas niet alleen maar zonneschijn in deze game. Ik heb een vriend namelijk wel eens vreemd aan zitten gapen toen we een flink opgeladen Kamehameha-aanval door een klein heuveltje in het niets zagen verdwijnen. Dit terwijl de vijand er net achter stond. Ergernis ten top voor de uitvoerder, pret voor de geluksvogel die de aanval onterecht niet op zijn kanis heeft gekregen. Hierbij moet ook gezegd worden dat sommige delen van een level wél kapot kunnen. Bij de Cell-games blijft er maar weinig over van het platform als je flink tekeer gaat.
Ook laat het verhaal van de singleplayer nog wel eens wat steekjes vallen. De makers hebben de films met de serie proberen te implementeren, maar zijn hier niet altijd even goed in geslaagd. Dit geeft verwarring bij diegene die de serie wellicht nooit heeft gezien. Een voorbeeld is dat Piccolo in de vorige saga nog dood was, en in de volgende (zonder enige uitleg) weer leeft. Ten slotte krijg je pas in een later stadium te horen dat hij nu weer met de Dragonballs tot leven is gewekt (euh?). Hetzelfde geldt voor bepaalde gevechten die je wint, om vervolgens in het filmpje te zien dat je ernstig bent ingemaakt door je tegenstander. Ik begrijp dat het moeilijk is voor de makers om hier goed mee om te gaan, maar het geeft wel een beetje een scheve verhouding. Een puntje van verbe**** dus voor de opvolger.

We hebben tot op heden nog weinig visueel prachtige games voor de Wii mogen aantreffen, maar Dragonball Z: Budokai Tenkaichi 2 of kortweg gezegd DBZ: BT 2 zorgt voor mooi vormgegeven cellshaded-graphics. Toegegeven, dit is gewoon een opgepoetste PlayStation 2-game, maar het steekt gewoon goed in elkaar. Aanvallen en lichteffecten zien er net zo overdonderend uit als in de televisiereeks, en ook de personages zijn gedetailleerd weergegeven.
De muziek is helaas niet afkomstig uit de serie zelf. Tenkaichi kent namelijk een eigen soundtrack. Wees niet getreurd, de muziek lijkt heel erg op die van andere Dragonball-games. Voeg daarbij de optie om de originele stemmen van zowel de Amerikaanse als de Japanse karakters te gebruiken toe, en je hebt een dikke voldoende voor het geluid. Elk menu, proloog en/of filmpje heeft de echte stemmen van de karakters uit de serie. Dit voegt veel toe aan de spelbeleving. Zo moet je toch steeds weer even glimlachen als je de wantrouwende stem hoort van de verslaggever met zijn "next time on Dragonball Z.." Dat blijft toch een beetje jeugdsentiment!

Dragonball Z: Budokai Tenkaichi 2 heeft alles wat je van een Dragonball Z-game mag verwachten. Van snelle en flitsende gevechten tot verscheidene speelmodi. De spelwereld is goed nagemaakt, en met de semi-interactieve wereldkaart voegt dit een vleugje rpg toe aan de game. En ja, je kunt je personage zelf zó samenstellen met verscheidene attributen dat het een volkomen unieke fighter wordt. Met behulp van een code kun jij deze aan een aantal vrienden geven zodat zij eens tegen je karakter kunnen vechten op hun Wii. Maar een belangrijke optie vind ik het niet, want het is toch veel leuker om je karakters op je eigen console tegen elkaar te laten vechten?
Door items aan je personage toe te voegen, word je sterker. Vergeet dit dus niet te doen, want anders heb je niks aan al die experience die je in de game krijgt. Want niet je personage krijgt de ervaringspunten, maar de items die hij of zij draagt. Door verschillende items te mixen, kun je ook nog eens extra personages unlocken. Kortom, een systeem waar je nog wel even zoet mee bent na al dat gevecht. Deze game speel je niet zomaar uit en er is nog genoeg te unlocken na het uitspelen van het hoofdavontuur.

Pluspunten
Dit is de Dragonball Z fighter waar je op hebt zitten wachten
De vele en uitgebreide speelmodi
Levensduur
Multiplayer
Aantal personages (70+)
Na enige oefening biedt de game een gelikte besturing

Minpunten
Camera werkt niet altijd even goed mee
Wellicht niet altijd even leuk voor de non-DBZ-fans
Besturing is aan het begin wennen
Verhaallijn is niet altijd even goed uitgewerkt met de serie en films


CONCLUSIE

Snel, flitsend en ruig! Fans van de serie mogen deze game niet missen. De game is een animé-fighter van hoog niveau. Met zowel een gelikte singleplayer als multiplayer hebben we hier te maken met een nieuwe topgame voor je Wii. Kamehameha!!
Totale score : 82

[Simone]

hier heb je harry potter en de orde van de feniks
hallo mensen
Hebben jullie zin in een reisje door zweinstein

* SPOILERS!!!!!!!!!!!*
www.electronicarts.nl/games/10689/5773/

bekijk deze video
en ontdek de wereld van de video game !
van Harry Potter en de Orde van de Feniks

[Spike Gammo]

BTW is dat geen Review of Preview... dat is gewoon een game trailer....

De volgende Game

Picross DS
Het is weer puzzelen geblazen op de Nintendo DS! Picross is de nieuwste uitgave in de Touch Generation-games. Klik verder om te kijken of Picross het weggooien van je Sudoku-boekjes rechtvaardigt!

Game naam: Picross / Release datum: vrijdag 11 mei 2007 / Ontwikkelaar: Niet bekend / Uitgever: Nintendo / Distributeur: Nintendo Nederland

Nintendo en puzzelgames zijn altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden geweest. In 1989 zagen we Tetris voor de Gameboy, Tetris DX voor de Gameboy Color in 1998 en voor de DS zagen we uiteindelijk het minder geslaagde Polarium. En dat de DS in de loop der jaren is uitgegroeid tot het puzzel platform bij uitstek moge duidelijk zijn. En gelukkig, worden we als DS-bezitters weer verwend met een nieuwe puzzelgame, namelijk Picross. Of Picross het wint van de populaire Sudoku-boekjes van je oma lees je hier in deze recensie.
Picross? Wat is dat nu voor een rare naam? Het woord Picross is een combinatie van het Engelse woord "picture" (plaatje) en "crossword puzzle" (kruiswoordpuzzel). Nu zul je denken, leuk, maar hoe werkt zo’n kruiswoordpuzzel met plaatjes nu eigenlijk? Elke Picross-puzzel bestaat uit een rooster waarvan de vakjes gevuld moeten worden met vierkantjes en kruisjes. Als je dit goed hebt gedaan, krijg je een plaatje te zien. Er staan namelijk cijfers aan de uiteinden van de rijen en kolommen die aangeven op welke manier het rooster gevuld moet worden. Bijvoorbeeld: als er aan de linkerkolom het cijfer 3 en 1 staat. Dan mag je de eerste drie vakjes vullen om daarna 1 vakje over te slaan. Dit lijkt heel logisch, maar er is een oplettende geest voor nodig om op deze manier tot de oplossing te komen!
Bovenstaand verhaal zal je waarschijnlijk absoluut niet doen watertanden, alhoewel de praktijk anders leert. Een relatief korte (maar saaie) tutorial leert je alle basisbeginselen van het Picross-principe. En eigenlijk ben je na een aantal puzzeltjes meteen warmgedraaid. Het is niet alleen leuk om de logica achter de puzzels proberen te begrijpen maar je bent toch altijd een klein beetje nieuwsgierig wat er nu weer voor plaatje uitkomt. En voor de viespeuken onder ons; nee, je zult geen leuke Japanse dames aantreffen in deze game! Het blijft moeilijk om als recensent de lezer duidelijk te maken hoe verslavend Picross kan werken. Daarvoor moet je toch echt het spel een keer proberen.
Een puzzelgame staat of valt met de spelmodi. Ook op dit front is het smullen geblazen! Naast de standaard Picross-modus, welke bestaat uit de tutorial, is er de gemakkelijke, middelmatige en de vrije modus. De vrije modus is het moeilijkst, aangezien je hier niet gewezen wordt op je fouten. Hierdoor moet je dus van goeden huize komen wil je de puzzel (met een goede tijdscore) voltooien. Dan hebben we de Dagelijkse Picross-modus, waar je op Brain Training-stijl in een zo kort mogelijke tijd een reeks van puzzels/opdrachten moet voltooien. Deze statistieken worden netjes bijgehouden zoals dat ook het geval is in Dr. Kawashima’s Brain Training. Dan hebben we nog Mijn Picross, waar je de mogelijkheid hebt om zelf puzzels te maken en deze te delen met je vrienden. Je kunt er zelfs velen downloaden.
Last but not least is de uitdagende meerspelermodus via het Nintendo’s WiFi-netwerk. Hier kan je het in diverse variaties op het basisconcept, opnemen tegen andere spelers in de wereld. Dat je van goede huize moet komen wil je deze (vaak Japanners) spelers van hun troon stoten, wordt al snel duidelijk. Ondergetekende nam het een aantal potjes op tegen een Japanse speler genaamd Kazuma (deze persoon had ongeveer 1200 potjes gewonnen en pak en beet 800 verloren) en werd gewoon letterlijk van de baan geveegd! Het feit doet zich namelijk voor dat als je het verkeerde vakje vult, je een penalty krijgt van vijf seconden. Gedurende die vijf seconden kan je niets doen. Dus je tegenstander krijgt daardoor een voorsprong. Kortom, de online modus van Picross is enorm uitdagend maar ook zo verslavend. Dat wordt dus vele uurtjes op het toilet doorbrengen!
Picross werkt uitermate goed met de stylus. Van het navigeren door de typische Nintendo-menu’s tot het daadwerkelijk invullen van je puzzels (invullen van de vakjes brengt een heerlijk geluidje met zich mee). Op visueel gebied ziet alles er functioneel, kleurrijk en strak uit. Geen hoogstandjes maar dat is niet de essentie van een puzzelgame. De muziek in Picross klinkt voor het eerste kwartier leuk, maar je doet er verstandig aan deze na verloop van tijd uit te zetten. De deuntjes worden enorm eentonig en het kan zelfs zo erg zijn dat als je op je werk zit je het deuntje nog steeds in je hoofd hebt! Je bent dus gewaarschuwd!
Tja, wat valt er nu eigenlijk nog te vertellen over Picross? Zijn er dan helemaal geen slechte dingen? Nee, eigenlijk niet. Het enige wat we kunnen verzinnen is dat Picross uiteindelijk niet de tijdloze puzzelaar is zoals Tetris. Maar dat is natuurlijk ook niet verwonderlijk. Dat is eerlijk gezegd net als appels met peren vergelijken. Maar na een paar maanden zal de magie in Picross grotendeels weg zijn. Is dat niet structureel met alle games zo? Het rest ons te zeggen dat Nintendo’s nieuwste puzzelgame gewoon verplichte kost is voor iedereen die dit genre kan waarderen. En wat wil je nog meer met een prijskaartje van dertig euro? Nu naar de winkel dus!

Pluspunten
+ Picross is verslavend!
+ Tal van spelmodi
+ De stylus besturing werkt perfect

Minpunten
- Het heeft niet de verslavingsfactor van Tetris


CONCLUSIE


Picross is weer een frisse game in het puzzelgenre. Het is verslavend, bevat tal van spelmodi en speelt gewoon heel erg lekker op de DS. Absoluut een aanrader voor alle puzzelfanaten!
Totale Score : 88

[Crazybloempje]

Ik kan uit ervaring zeggen dat Picross DS ernstig verslavend is...toen ik het spel kreeg, heb ik dezelfde dag 7 levels uitgespeeld (a)

Toen viel ik om van de slaap anders was ik doorgegaan...inmiddels heb ik alle levels zowat vrijgespeeld, maar de extra games blijven een uitdaging...

[Spike Gammo]

Op naar de volgende game

Mario Strikers Charged Football
Vergeet alle FIFA-regels en PES-schijnbewegingen, want daar heb je in deze game helemaal niks aan. Zelfs de lederen bal is vervangen voor een rond stuk metaal!!

Game naam: Mario Strikers Charged Football / Release datum: vrijdag 25 mei 2007 / Ontwikkelaar: Next Level Games / Uitgever: Nintendo / Distributeur: Nintendo Nederland

Mario Strikers Charged Football voor de Nintendo Wii is al een bijzondere game voordat je er überhaupt een seconde mee hebt gespeeld. Het is namelijk het eerste Wii-spel dat een echte online multiplayer biedt èn het is een game die in Europa voorrang krijgt op Japan en Amerika. Nu is dat laatste argument natuurlijk vrij logisch, aangezien Europa voetbalcontinent nummer 1 is, maar toch is het iets waar we blij mee mogen zijn. De online mogelijkheden van deze game zullen we in deze review ook uitvoerig behandelen. Nintendo is online gaming nu serieus voor de Wii aan het implementeren en of ze er met MSCF in geslaagd zijn om een goede speelbelevenis neer te zetten, lees je in deze review.
Laten we niet op zaken vooruit lopen en eerst eens kijken waar deze game nu allemaal om draait. Je zou denken om voetbal, maar is dat ook echt zo? Natuurlijk is het een voetbalspel, maar dan wel één in Mario-stijl. Alle liefhebbers van de FIFA-reeks of de Pro Evolution Soccer-serie die denken dat ze hier met een soortgelijke game te maken hebben, die hebben waarschijnlijk geen kennis gemaakt met de voorloper van deze game in 2005 op de Nintendo GameCube.
Mario Smash Football op de GameCube liet al duidelijk zien waar het allemaal om ging in deze game. Naast het gebruikelijke voetenwerk werden er ook behoorlijk wat rake klappen uitgedeeld op het veld, die zeker een rode kaart hadden verdiend. Eén probleem, er is geen scheidsrechter te bekennen op het veld om ze uit te delen. De game vertoonde veel gelijkenis met Sega Soccer Slam, een ander voetbalspel met een gebrek aan regels en ‘over the top’-acties waar Ronaldinho jaloers van zou worden.
Nu is Next Level Games dus weer terug met Mario Strikers Charged Football en de vraag is natuurlijk of ze hun voorloper hebben weten te overtreffen. Laten we beginnen met de basis van het spel. Je speelt met een team van vijf man, vier veldspelers en een keeper, tegen een ander team van vijf spelers. De spelers beweeg je met de analoge stick op de Nunchuk. Het team kun je nu helemaal zelf samenstellen, door eerst een aanvoerder te kiezen en deze aan te vullen met drie overige veldspelers. Als aanvoerder beschik je over een unieke kracht die je soms krijgt toegewezen na het uitvoeren van een opgeladen schot met de bal (hierover later meer). Deze ‘Super Ability’ kan je activeren door de C-knop in te drukken. Mario zal dan in Super Mario veranderen en iedereen verpletteren die hem voor zijn voeten loopt. Wario zijn kracht is er één om tranen van in je ogen te krijgen, want zijn Super-winderigheid laat spelers die achter hem lopen al gauw groen aanlopen en zijn volledig de kluts kwijt. Blijf dus uit zijn buurt als je wat hoort knetteren!
Je las net al iets over het opladen van de bal en dat is gelijk één van de grote verschillen van MSCF met zijn voorganger. De bal die gebruikt wordt in de game is van metaal en kan worden opgeladen (charged) door flink heen en weer te passen (A-knop) naar je teamgenoten. De kleur van de bal zal veranderen van paars-->rood-->oranje-->geel-->wit en als de bal een witte gloed krijgt, dan is hij volledig opgeladen en maak je de beste kans om een doelpunt te scoren. Heb je een goal gescoord, dan is dat natuurlijk mooi meegenomen, maar waarom zou je het bij één laten? Waarom score je er niet zes tegelijk? Dankzij de MegaStrike is het nu mogelijk om je aanvoerder, alleen hij heeft dit bijzondere talent, zes doelpunten in één keer te laten scoren. We zeggen er wel gelijk bij dat dit makkelijker klinkt dan dat het in werkelijkheid is. Als je als aanvoerder de bal hebt en de B-knop een tijdje houdt ingedrukt, dan verschijnt de MegaStrike-meter in beeld. Het is de bedoeling dat je de wijzer van deze meter eerst naar links laat lopen en stopt (B-knop) op het juiste moment voor het aantal ballen wat wordt afgevuurd. Vervolgens laat je de wijzer weer naar rechts lopen om hem in het groen/oranje-gebied te laten eindigen voor maximale snelheid waarmee de ballen op de keeper worden afgeschoten. Als je verder niet gehinderd wordt door je tegenstander, hij kan je omver beuken door met de Wii Remote te schudden of de meter laten trillen met de Nunchuk, dan zal je een MegaStrike uitvoeren. Je aanvoerder kiest vervolgens het luchtruim om door middel van een bijzondere karakteristieke animatie meerdere ballen op de keeper af te vuren. Het is de bedoeling van de keeper, in een soort Duckhunt-actige minigame met de Wii Remote, de ballen tegen te houden.
Niet alleen de aanvoerder beschikt over speciale krachten. In MSCF bezitten de sidekicks ook over hun eigen trademarks. Zo kan Monty Mole, inclusief bal, in de grond verdwijnen om vervolgens achter de keeper in het goal weer naar boven te komen. Birdo kan de bal in een immens groot ei afvuren die bijna niet te stoppen is. Een hele leuke extra toevoeging aan de game die zijn voorganger niet kende. Naast al deze speciale krachten wordt er ook nog eens heerlijk wat afgebeukt. Kom je dan nog wel eigenlijk aan gewoon voetballen toe? Nou, eigenlijk niet. Het is vooral voorkomen dat de tegenstander aan de bal komt en een kans ziet om een goal te scoren of een MegStrike uit kan voeren. In het begin zal je grote moeite hebben met de score op nul te houden en loop je een beetje achter de feiten aan, maar al snel zul je de kneepjes van het vak leren en ga je zelfs tactisch voetballen. Er is helaas nog een factor in het spel aanwezig waar je wat minder invloed op uit kan oefenen en dat is het speelveld. In MSCF komen de stadions tot leven en drukken hun stempel op de wedstrijd. In Thunder Island waait een behoorlijke storm en voordat je het weet vliegt er een tractor of koe tegen je hoofd aan. Vergeet natuurlijk ook niet het elektrische hek wat om het veld heen staat, Thunder Island trouwens niet, en je kan gebruiken om je tegenstander eens lekker te elektrocuteren. Voordat je in staat bent om gecontroleerd te spelen en cups te winnen, moet je eerst door een diep dal gaan, om er uiteindelijk na flink wat oefenen, als winnaar weer uit te klimmen.
Deze review heb ik bewust wat later geschreven om mijn overheersende woede niet te laten domineren in het schrijven van dit stuk. Ik kan je wel vertellen dat ik deze game verschrikkelijk heb vervloekt. De singleplayer ‘Road to the Strikercup’ is in mijn ogen één van de moeilijkste toernooien die ik sinds tijden gespeeld heb. Regelmatig stond ik na 5 seconden al met 1-0 achter en zag ik pas in de herhaling wat er was gebeurd. Oké, kan gebeuren. Onvergeeflijk is het feit dat als je eindelijk zo ver bent gekomen en in het knock-out-syteem terecht komt en je wordt uitgeschakeld, je alles weer opnieuw moet doen. Het is dus niet mogelijk om het vanaf dat punt nogmaals te proberen. Erger nog, wil je na het winnen van de eerste cup eens een ander team proberen om de tweede cup te spelen, dan kan dat niet! Je moet dan eerst weer de gehele eerste cup weer spelen om bij de tweede cup terecht te komen?! Waar slaat dat in godsnaam op? Ik heb het gevoel dat Next Level Games op deze manier heeft geprobeerd om de levensduur van de singleplayer te rekken, maar waar ze slechts in geslaagd zijn is mij verschrikkelijk te irriteren!
Uiteraard zijn er altijd oplossingen voor dergelijke problemen en dat is in dit geval de SD-kaart. Stop een SD-kaart in je Wii en sla telkens je vorderingen op door de file uit je Wii-geheugen naar je kaart te kopiëren. Ga verder met je toernooi en mocht je verliezen en uitgeschakeld zijn, wis dan de file in het Wii-geheugen en kopieer de file van je SD-kaart naar het Wii-geheugen. Hé, ik mag het nog een keer proberen! Let wel op, want je Wi-Fi-gegevens kunnen niet naar een SD-kaart worden gekopieerd en die raak je dus kwijt. ‘A small price you have to pay for victory.’
Door het winnen van de cups speel je spelers en stadions vrij. Er kunnen ook nog allerlei challenges worden gespeeld waarbij bepaalde scenario’s moeten worden volbracht die variëren in moeilijkheidsgraad. Wil je eerst nog even oefenen, dan kan dat in de trainingsmode, waarin alle basisbewegingen rustig worden uitgelegd.
Waar deze game natuurlijk in uitblinkt is de multiplayer. Ga lokaal de strijd aan in Domination Mode (max. 4 spelers) of speel samen in co-op tegen de computer. Ook de ‘Road to the Striker Cup’ is in co-op mogelijk en laat je dus samen door een diep dal gaan. Gelukkig komt ook hier weer het SD-kaartje om de hoek kijken. Wat doe je als je thuis even geen medespeler hebt en je wilt toch tegen een ander persoon spelen? Precies, dan ga je natuurlijk gewoon online! MSCF biedt je de mogelijkheid om een wedstrijd op te zetten via vriendencodes of via een ranglijst. Op het internet wordt je profiel vertegenwoordigd door een Mii-poppetje wat je van te voren zelf kiest. Deze Mii zal vervolgens een vriendencode toegewezen krijgen en die kan je dus uitwisselen met je vrienden. De verbinding kan eenvoudig tot stand gebracht worden, mits de Nintendo-servers dit toelaten en niet overbelast zijn, en de kwaliteit van de verbinding wordt weergegeven door een aantal sterren waarbij vier sterren maximaal is.
Nintendo heeft ervoor gekozen om de ranked-wedstrijden aan hun regio te koppelen. In Europa blijf je dus tegenstanders vinden binnen Europa. Dit hebben zij bewust gedaan om de gamers een optimale speelervaring te laten beleven zonder lag (vertraging in gameplay door een slechte of trage internetverbinding tussen twee Wii-systemen). Op zich heb ik daar geen problemen mee en als je echt tegen iemand wilt voetballen buiten Europa, dan kan dat altijd nog door met die persoon een vriendencode uit te wisselen. De online wedstrijden die ik heb gespeeld hadden een goede verbinding en waren vrijwel zonder lag. Een geslaagde eerste poging om een online game neer te zetten, ondanks de beperkte mogelijkheden.
MSCF bevat dat typische Nintendo-laagje en Next Level Games heeft een game neergezet die barst van de sfeer en humor. De muziek dreunt ’s avonds nog lekker na in je hoofd en alles ziet er goed verzorgd uit. De geluiden van het publiek en de opmerking ‘Pull my finger’ van Wario komen in Dolby Pro Logic II door je speakers en dat is dus genieten. De game loopt verder in een soepele framerate en is geschikt voor weergave bij 480p.


CONCLUSIE


MSCF is een game die zijn voorganger heeft overtroffen. De online optie en het toevoegen van specials voor de sidekicks hebben een duidelijke meerwaarde gecreëerd. In het begin erg moeilijk, maar de echte doorzetter wordt uiteindelijk beloond.
Totale score : 83

[Spike Gammo]

Preview : MySims
Animal Crossing krijgt concurrentie. Voor diegenen die er genoeg van hebben om met beesten een stad in te richten en op te bouwen, hebben we nu MySims!

Game naam: MySims / Release datum: 2007 / Ontwikkelaar: Electronic Arts / Uitgever: Electronic Arts / Distributeur: Electronic Arts

Onlangs konden we jullie al uitbundig vertellen over de persconferentie van EA Games waarin de crew van NZone exclusief toegang had tot de nieuwste Sims-game voor de Wii en Nintendo DS. Het embargo wat tot 12 juni liep is er nu af, en dus kunnen we eindelijk iedereen gaan onthullen wat deze Sims nu zo anders maakt dan alle andere games in deze reeks!
Eigen huis in puin
De meesten onder jullie hebben vast wel eens een Sims-game gespeeld. Laat staan gezien. Brabbelende bewoners die je moest voeden, verzorgen, laten werken, en natuurlijk een goed leven meegeven. Het was net een zeer uitgebreide Tamagotchi die daarvoor zo immens populair waren. Maar deze Sims is anders. Laten we het direct maar voorop stellen, je hoeft nu niet meer verplicht te eten, slapen of werk te zoeken. Wat je dan wel moet doen? Jij als bewoner van de stad moet ervoor zorgen dat je woonplaats weer helemaal opnieuw opgebouwd wordt. Door een nog onduidelijke reden is er namelijk weinig van je geliefde woonplek over. Aan jou de taak om de lego-stenen weer uit de doos te halen om van je stad een vijf-sterren plek om te wonen maakt! Want huizen bouw je aan de hand van verschillende blokken en stenen. Geen aparte muren die je na eigen inrichting kan plaatsen. Je bouwt nu al stapelend elk huis opnieuw op. Zo heb je met drie grote blokken op elkaar de opzet al voor mekaar. Het principe is net zo simpel als het klinkt, nadeel voor sommigen zal zijn dat je nu niet meer zelf de opzet van je huis kan bepalen aangezien je de binnenste muren van kamers niet kan veranderen. Maar in tegenstelling daarvan kan je nu wel je eigen meubels in de game gaan maken! Rob en Nico schieten te hulp
Dat je de stad van afgrond moet zien te redden moge duidelijk zijn. Maar alles zal uit je eigen werkplaats moeten komen die verschuilt ligt achter je eigen huisje. Hoewel bij de ruïnes van huizen altijd wel een aantal blokken liggen, kan je ook naar hartenlust zelf wat bouwmateriaal meenemen. In de werkplaats daarentegen is het een plek van plezier. Je hebt van alles bij de hand om je eigen stoelen, bedden, tafels etc. te maken. Wat ons direct opviel, was dat je een behoorlijke tijd bezig kon zijn voordat je daadwerkelijk een speciaal item klaar had. Het gaat werkelijk blokje voor blokje, en met alle kleuren en maten is dat dus niet zomaar naar behoeven klaar. Maar je kan ook voor de simpele opzet kiezen, en dan leef je in een lekker saai en traditioneel huis. Je kan zeker wat lol beleven in het maken van meubels, maar wij vragen ons af hoelang dit een plezier zal blijven. We hebben van alles voorbij zien komen. Van olifantenbedden tot krokodillenstoelen. Alles kan naar jou smaak gecreëerd worden. Het moge duidelijk zijn dat je met deze game niet zomaar klaar zal zijn. Want ja, in MySims heb je verder wel met een verhaallijn te maken die zo’n 20+ uur in beslag zal nemen als je aan één ruk doorgaat. Welcome to the family..
Je krijgt in MySims een behoorlijke vrijheid met je mee. Zo mag jij (en niet de burgemeester) bepalen wie er in jouw stadje komen wonen. Een aantal mensen die je zeker tegen zal komen zullen de burgemeester, chef, bloemenverkoper, dokter en Cap’n Ginny de piraat zijn. En wat is tegenwoordig nog een spel zonder een echte piraat erin? De personages zijn overigens sterk georiënteerd op de Mii-personages zoals Wii-bezitters die ongetwijfeld al kennen. EA zelf beweerde echter dat deze personages al een idee waren voor de er ook maar een woord over de Mii’s was gevallen… Daarover heerst er nog wel wat twijfel, maar het feit dat ze er zo schattig en kleurrijk uit zien doet dat snel vergeten. Want we moeten zeker bekennen dat de mogelijkheden met de personages uit MySims oneindig lijken. Ja, ook de stembanden van je personage zijn zelfs te beïnvloeden! Natuurlijk was het leuk geweest om Mii-personages in je stad rond te hebben lopen, maar ze zouden een achterstand hebben met het volk wat we tot nu toe hebben gezien. EA heeft er dus voor gekozen om hen nu nog niet in te burgeren. Wellicht voor een eventueel vervolg...?
Een tintje Animal Crossing
Dat de game veel weg heeft van Animal Crossing mag niet als verrassing in de oren klinken. Van het schatgraven in de tuin, tot het appels plukken uit de boom. We zien dat EA duidelijk naar Nintendo’s titel heeft gekeken om een idee op te doen voor MySims. Maar beter goed gejat, dan slecht verzonnen is hier het motto. In MySims heb je de mogelijkheid om naar verschillende delen van je woonplaats te gaan. Zo word je omgeven door bos en woestijn die je geleidelijk in de game vrij zal spelen om op avontuur te kunnen gaan! De reden dat EA voor Nintendo heeft gekozen is omdat er naar eigen zeggen geen andere console was waarop deze game zo goed tot zijn recht kon komen. Dit werd verklaard als een kleurrijke en vrolijke game die voor het hele gezin weggelegd zou moeten zijn. Overigens moeten we met nadruk nog even melden dat deze game geen gebruik zal gaan maken van Nintendo WiFi of welke andere multiplayer-optie dan ook. Dit viel bij ons en anderen als een grote domper, want dit zou dé game kunnen zijn om eens lekker rond te reizen en handelen met je meubels etc. in een nieuwe virtuele wereld. Laten we hopen dat Animal Crossing dit anders gaat doen binnenkort.
The essence of work
Door contact te leggen met je medebewoners, of door verscheidene uitvoeringen te doen zal je beloond worden met de zogenaamde essences. Een essence is een kleur of thema die je kan gebruiken op je voorwerpen. Zo heb je onder andere een spooky-eccense of een happy-essence. Kort gezegd kan je dus met essences de hele stad inkleuren met patronen etc. Wij adviseren dan ook om je medebewoners goed te vriend te houden, want door middel van ruilen, helpen of simpelweg opbeuren van je stadsbewoners word je al snel rijkelijk beloond met deze verschillende soorten kleur en fleur. Soms heb je bijvoorbeeld twintig computer-essences nodig om een arcademachine voor de lokale gameshop te maken om zo weer beloond te worden door andere essences. Alle spullen in het dorp kan je uit jezelf meenemen of neerplaatsen. Heb jij zo’n hekel aan je buurman dat je het totaal niks gunt? Geen probleem, want je kan hem bijzonder makkelijk beroven van al zijn spullen waar hij met de neus bovenop staat. Zo maak je geen vrienden, maar dan maak je toch gewoon weer nieuwe? Want in het hotel komt er altijd wel een speciale gast die jij in je dorp wil laten om te boel op te fleuren, met als uiteindelijk doel van de game een vijf-sterren-stad te creëren. Als laatst willen we nog even kwijt dat alle items die je inkleurt met een bepaalde essence, je een beeld geeft van het huis. Als je dus alleen maar happy-essences gebruikt, zal je stad en huis bekend komen te staan als een vrolijke plek om te wonen. Dit trekt de één aan, maar weerhoudt de ander ervan om in je stad te komen wonen. Het volk wat je aantrekt ligt dus volkomen aan jou, en je zal dus flink moeten variëren om verschillende culturen in je stad te krijgen.
Een kleurrijk vooruitzicht
MySims belooft een totaal andere kant op te gaan dan al zijn voorgangers. Wij zien het als een voordeel dat we niet telkens de balkjes in de gaten hoeven te houden om te gaan eten, slapen of wanneer je naar je werk moet. Nee, in MySims hoef je lekker helemaal niks als je niet wil. Door een uniek bouwsysteem, en het gebruik van verschillende essences om alles in te kleuren en op te fleuren, heeft EA met deze game wellicht goud in handen. De laadtijden zouden nog worden ingekort, dus die zijn het noemen in deze preview niet waard. Wat ons nog wel bezighoudt, is dat het bouwen wellicht te snel gaat vervelen doordat het te lang duurt voordat je eindelijk een mooie stoel in eigen stijl hebt gemaakt. De game zag er al in een behoorlijk vergevorderd stadium uit, en het gaf een goed gevoel. Als EA het bouwsysteem leuk kan houden, en de mogelijkheden net zo eindeloos zullen zijn als ze zelf doen geloven, zien wij zeker potentie in de game. Het feit dat het spel geen WiFi of enig ander multiplayer-optie zal bevatten valt zwaar, maar wellicht zien we dat in een eventueel vervolg terug. Mensen die niet op Animal Crossing kunnen wachten, hebben aan MySims eerst hun handen wel even vol. EA, wij zijn benieuwd!

[Spike Gammo]

Review : Boogie: Dance, Sing, Create!

Hier volgt de recensie van de desbetreffende game. Maakt Boogie: Dance, Sing, Create van jou een popidool?



Game naam: Boogie: Dance, Sing, Create! / Release datum: vrijdag 31 augustus 2007 / Ontwikkelaar: Electronic Arts / Uitgever: Electronic Arts / Distributeur: Electronic Arts


Antonio heeft in zijn feature van afgelopen zondag al haarfijn uitgelegd dat NZone zeer duidelijk aanwezig was in het grote NEMO te Amsterdam. Boogie werd daar al uitbundig onder de aandacht gebracht door middel van een exclusieve hands-on voor de pers. En natuurlijk om niet te vergeten als spetterende wedstrijd voor de jongere gamers eerder die dag. Daniël hoefde zich na deze speelsessie niet meer te bewijzen en ging als enige echte ‘Idol’ van ons team naar huis. Hierna mocht ondergetekende nog meer tijd besteden met de game om te oefenen met het reviewexemplaar. Reken maar dat ik ook door alle hoeken van de kamer ben gevlogen om Daniël proberen te evenaren. Ondanks al het bloed, zweet en tranen die ik erin stopte begon ik steeds meer dingen te missen aan de game. De foutjes stapelden zich in no time op.
EA levert Boogie in een pakketje compleet met microfoon en spel. Je kan maar één microfoon tegelijk gebruiken, dus samen zingen is bij voorbaat al uitgesloten (mocht je nog een extra microfoon ergens op de kop hebben weten te tikken). De microfoon kan je simpelweg aansluiten door hem in een USB-poort van je Wii te stoppen om vervolgens zelf ten tonele te verschijnen!!
Boogie is groot, roze en houdt van zeewier. Nu zal de lompe Patrick..euh..ik bedoel Boogie vergezeld worden door vier van zijn vrienden. Deze zijn allen weer om te toveren tot je eigen personage (een Boog) met eigen kleding en stijl. Dit geeft enigszins wat variatie aan de betrekkelijk magere inhoud van de game zelf. Want zoals de titel al aangeeft kan jij alleen maar zingen, dansen en filmpjes creëren. Nu zal je denken dat dit misschien wel meevalt en behoorlijk compleet klinkt, maar schijn bedriegt. Het grootste deel van de game zal namelijk bestaan uit het dansen, en laat dat nou net niet goed uitgewerkt zijn. Elk personage kent vijf verschillende levels in de bedroefd korte story mode (met vreselijke cut-scenes) waar je grotendeels je pasjes mag laten zien. De variëteit is ver te zoeken, want voor het dansen kan jij met je Wii Remote maar vier kanten opslingeren. Oftewel, naar links/ rechts en omhoog/omlaag. Per dansstijl, die je met één druk op de A-knop kan veranderen, krijg je een ander pakket moves om te showen. Als je op de maat meeswingt met je controller stijgt je dansbalk. Als deze tot een bepaald gehalte gevuld is kan jij als beginnend danser gebruik maken van een combo. Met een druk op de B-knop en het volgen van de toegewezen pijltjes met je Wii Remote (wat tot vervelends toe in één keer goed en nauwkeurig moet gebeuren) vliegen de hartjes en vonken na de succesvol uitgevoerde combo van het scherm. Als laatst kan je ook verrassend genoeg nog inzoomen op je personage om een pose aan te nemen voor extra punten. En daar houdt het op...
Hoewel wij afgelopen weekend hevig aan het zwaaien en swingen zijn geweest op de maat van de muziek, komen we nu een beetje bedrogen uit. Dit was niet nodig geweest! Schaamrood op de kaken, want daar heb ik het toch niet alle moeite voor gedaan om proberen een hogere score te krijgen? Als je de rust zelve bent presteer jij met je danspasjes helaas meer dan wanneer je pas echt je ‘swing’ er aan gaat geven, en dat is erg jammer. Het systeem is gewoonweg te gebrekkig te noemen (4 kanten opslingeren voor een complete dans, kom op!) om je echt weten te boeien.
Leipe liederen en een korte klaagzang
Dan maar zingen, want met titels als ‘I’m A Slave 4 U’ (zeer kindvriendelijk overigens), ‘It’s Raining Men’, ‘Karma Chameleon’, ‘Kung Fu Fighting’ en ‘Le Freak’ krijg je veel bekende en onbekende muzieknummers naar je hoofd geslingerd. Helaas zijn het allemaal gecoverde nummers waardoor de echte muziekfan wellicht een beetje bedrogen uit zal komen. Hoewel, het gaat hier natuurlijk om je eigen cover met Boogie, dus wat zitten we nog te zeuren! Voor een ieder wat wils in de muzieklijst, echter hadden we hier graag wat meer nummers en nog meer diversiteit in terug willen zien.
De opzet van het zingen is exact hetzelfde als bijvoorbeeld een Singstar-game. Toonhoogte wordt aangegeven op de verticale as en de snelheid van het liedje op de horizontale. Voeg daaronder de originele tekst aan toe, en je krijgt de perfecte formule voor een heuse karaoke-avond. Helaas stuiten we hier op het volgende probleem. De microfoon maakt vrijwel geen onderscheid in tonen, en zelfs als je tegen je shirt aanwrijft of er in gaat blazen wordt er al snel groen licht gegeven, omdat de lakse jury het toch wel goedkeurt. Je kan er verder voor kiezen om een stem op de achtergrond mee te laten blèren, voor het geval je een beetje plankenkoorts begint te krijgen. Deze functie kan ook worden uitgezet voor de echte diehards onder ons. Begrijp me niet verkeerd, want Karaoke kan je absoluut een leuke avond met je vrienden opleveren, maar helaas ook veel ergernis. Vooral als je alleen speelt en een feestje ervan probeert te maken.
Maar we hebben nog een functie die we niet behandeld hebben, namelijk het creëren van je eigen muziekvideo. Hier kan ik heel kort in zijn. Want hoewel het erg makkelijk in opzet is, heeft het ook weinig te bieden om het daadwerkelijk voor lange tijd te kunnen laten boeien. Je kan door middel van verscheidene camerastanden en contrasten alles rondom je personage veranderen. Het maakt het totaalplaatje net even wat leuker, maar zeker niet leuk genoeg om het boeiend te houden.
En zo komen we alweer bij de conclusie van een helaas alweer tegenvallende game die in mijn ogen te veel is gehypt. Wellicht was ik verblind door de mooie graphics (waar ik zeker over te spreken ben) en het idee dat je meer kon doen dan zingen alleen, maar het is gewoonweg niet wat ervan verwacht werd. Boogie is namelijk wel zo’n korte en makkelijke game dat je hem binnen een dag uit kan spelen. Voor elke stap die je verricht word je overgoten met muntjes die je kan besteden in de plaatselijke winkel voor nieuwe kleding, songs en/of podia. Gouden medailles zijn een eitje om te behalen, waardoor je stiekem gaat denken dat je echt zo’n goede zanger of zangeres bent geworden. Ik ben er dan ook erg bang voor dat de lijst voor aangemelde Idols-kandidaten dit jaar groter als ooit tevoren zal worden. Wees gerust, ik zal jullie besparen om zelf mee te gaan doen.
Een vervolg lijkt mij vrijwel onvermijdelijk, dus ik denk dat we nog lang niet alles van EA’s nieuwste aanwinst hebben gezien. Het begin is er EA, maar er kan nog zoveel meer uitgehaald worden! Eén voordeel van de game is overigens wel dat de makers hem compleet Nederlandstalig hebben weten te maken. Zo zal de lat voor de allerkleinsten niet al te hoog liggen. Want daar koop je de game stiekem toch voor, de kleinere gamer. Alle andere gamers zouden bij zichzelf even goed na moeten denken of Boogie voor hun echt zoveel nieuws weet te bieden. EA’s poging om wat ‘nieuws’ op de markt te brengen wordt gewaardeerd, maar is helaas verkeerd uitgevallen mede door de simpele en niet goed werkende controls. Leuk voor een karaoke-feestje, maar niet meer dan dat.

CONCLUSIE
Boogie zal nu zeker een toontje lager zingen. Hij mist de flair om een lekker potje te kunnen dansen en is helaas niet goed genoeg voor een gemiddelde Idols-auditie. Volgende keer beter Boogie! Nog even oefenen dus.
Totale score : 55